Na pewno miewacie takie momenty, kiedy czas się zatrzymuje. Staje po prostu. Ja miałam tak ostatnio podczas Herbalife Ironman 70.3 Gdynia. To był mój debiut w triathlonie. Ambitnie, bo zaczęłam od połówki, czyli 1.9km pływania, 90km na rowerze i 21.1km biegu. Cała ja. Z motyką na słońce. Bałam się jak cholera. Wielu rzeczy: że się nie zmieszczę w limicie, że nie wiem, co to triathlon, że nie wiem, jak zachowa się organizm, że nie wiem, co mnie czeka…
- fot. Studio69
Najpierw czekało mnie pływanie. I właśnie wtedy czas się dla mnie zatrzymał. Tak jak zatrzymałam się ja. W wodzie. STOP. Jedno wielkie STOOOOP. Jak ryba wyrzucona na brzeg. Niemoc, płytki oddech, walka. Kilka ruchów kraulem i dyszę jak parowóz. 7-ma boja, za którą mam skręcić w lewo, wydaje się nieosiągalna. Próbuję machać rękami, znowu sapię. Nie potrafię oddychać! A przecież już nie raz pokonałam 2-km dystans w wodzie. I co? I nic. Znowu wracam do żaby. Ratunku, zostałam ja i 2 dziewczyny. Reszta odpłynęła. Czas pozostał. Niewzruszony.
- fot. Studio69
Nie wiem, ile to trwało, nie wiem, jak dotarłam do pierwszej czerwonej boi. Pamiętam, że dogoniło mnie kilkuset facetów. I pamiętam, że nagle czas ruszył. Z kopyta. A ja z nim. Kraulem. Do końca. Do brzegu. Wyrobiłam się w limicie, hurrrraaa! Reszta triathlonu to była prawdziwa przyjemność. Rower – odpoczynek.
fot. Studio69
Bieg – przyjaźń, która trwa od lat.
fot. Studio69
No właśnie, wracam do KONKURSU. W maksymalnie 10-ciu zdaniach opiszcie, kiedy czas się dla Was zatrzymał.
Na odpowiedzi czekam do poniedziałku do północy. Swoje historie wysyłajcie na: konkurs@beatasadowska.com
Do wygrania TOMTOM Runner z limitowanej kolekcji (pierwsze miejsce)
oraz zestaw książek „I jak tu nie biegać!” i „I jak tu nie jeść!” + fartuch do gotowania (za 2 i 3-cie miejsce).
Kciuki!